Locatie: Saigon (Ho Chi Minh City), Vietnam
Temperatuur: 29C
Luchtvochtigheid: 70%

We zijn alweer twee weken in Vietnam. De komende feestdagen willen we op de Filipijnen doorbrengen, dus reizen we direct naar het zuiden van Hanoi naar Ho Chi Minh City (HCMC). Vanaf daar staat de vlucht naar Manila te wachten.

'Hanoi: the grand old dame of the orient' beschrijft de reisgids. En dat is het zeker, de Franse sfeer, de chaotische maar chique 'old quarter', de boulevards langs de meren en de niet te ontwijken brommertjes. Het lijkt wel een mierennest. Wil je nog voor zonsondergang de overkant van de straat halen? Steek dan gewoon blind over, ze rijden wel om je heen. Als volleerde India-gangers gaat dit ons aardig af: zelfs een oud Vietnamees vrouwtje grijpt ons bij de arm om veilig aan de overkant te komen. De claxon is populair in Vietnam: wie het hardst en het langst toetert eist voorrang op de kruising (wat overigens geen garantie is). En is er geen ruimte meer op de weg? Dan biedt de stoep uitkomst. Die brommertjes rijden werkelijk overal.

We worden verwend bij de Nederlandse familie die Hanoi op hun duimpje kennen. Voorzien van fietsen en plattegrond ontdekken we de eerste dagen de stad. Het frisse klimaat is wennen. Motregen en amper vijftien graden. Je ziet de Vietnamezen bibberen: sinds twee dagen is het temperatuurverschil ineens tien graden! We slapen onder een dikke deken en hebben de slippers ingeruild voor sokken en schoenen.

De Vietnamezen: een eigenaardig volkje met een kort lontje. Er wordt op elkaar gescholden in het verkeer, in de bakery wordt een serveerster op haar plaats gezet en wij worden toegeschreeuwd door de 'bicycle-watcher' omdat we een half uur te laat terugkomen. Als je op de stoep van een winkelier staat en niet de intentie hebt iets te kopen, word je -met veel handgebaren- verzocht de stoep te verlaten.

Je voelt het roerige verleden van het land. De vrede is weliswaar in 1975 getekend, maar overal zijn de gevolgen nog merkbaar. Oude mannen met legergroene helmen op en een verloren been of arm. Langs de weg lezen we op een bord: 'Hanoi, the city for peace'. Vanuit Hanoi hebben we het 'Friendship Village' bezocht. Een opvangplaats voor kinderen van de slachtoffers van de oorlog. Het is een initiatief van een Amerikaanse oorlogsveteraan. De Amerikanen hebben tijdens de Vietnamoorlog op grote schaal chemicalien (een ontbladeringsmiddel) ingezet, onder de codenaam Agent Orange. Generaties later veroorzaakt dit groeistoornissen, lichamelijk gehandicapten, maar ook ziektes als Hodgkin. Het dorp doet verlaten en verwaarloosd aan. Heftig om te zien hoe de kinderen verveeld in hun bed liggen of doelloos rondslenteren.

Opvallend in Hanoi is de hoogbouw, alle woonhuizen zijn smal maar hoog. Het blijkt dat de Vietnamezen betalen per vierkante meter oppervlakte dus bouwt men massaal de hoogte in. Ook leert ons gastgezin ons: 'they don't kiss in public, but piss in public'. En het klopt: overal urineert iemand wel in het openbaar (of ledigt ongegeneerd z'n neus).

Als echte toeristen boeken we een georganiseerde dagtocht naar Halong Bay. Een World Heritage site waar uit het niets meer dan tweeduizend rotsen uit de zee rijzen. 's Ochtends vroeg stappen we in ons favoriete vervoersmiddel: de airco minibus. Volgepropt met vier lijkbleke Russen (met de wodkafles in de aanslag), drie oudere stellen uit Australie, Italie en Zwitserland en niet te vergeten de enthousiaste gids. We sjezen in 3,5 uur naar de baai. Daar aangekomen begint de zon te schijnen, we are lucky! In vier uur varen we de baai rond en bezoeken in sneltreinvaart de 'Surprise Cave' (een grot met voetpad en belichting in alle kleuren) en maken een twintig minuten durende kayaktocht. Laat in de avond arriveren we weer in Hanoi. Zo'n 'toeristisch flitsbezoek' is niets voor ons...

Authentiek Hoi An

Na een week zeggen we de familie in Hanoi gedag en reizen zuidwaarts naar Hoi An. Om wat afwisseling in het transport te brengen nemen we een vlucht (goede smoes he). Het laatste stuk leggen we af per taxi die we delen met een Duitse vrouw (alias blaffende Duitse herder) en een Frans koppel. De Vietnamezen zijn erg goed in acteren, in het vak drama zouden ze uitblinken. Onze Oosterburen scoren ook hoog: de volumeknop wordt - zodra iets niet zint - omhoog gegooid. Nadat er een 'fixed price' is afgesproken weigert onze chauffeur de Duitse vrouw bij haar resort 'out of town' af te zetten. Resultaat: schelden en schreeuwen plus een geflipte Vietnamees die met veel handgebaren zijn baas belt. Wij kunnen onze lach niet inhouden en verlaten stilletjes de taxi.

Het UNESCO-gewaardeerde kustplaatsje Hoi An is een verademing vergeleken met Hanoi. De 'Old Quarter' bestaat uit oude, koloniale huizen. De smalle, autovrije-straatjes geven het gevoel alsof je in de vorige eeuw wandelt. Denk dan wel de opdringerige kooplui weg die overal opduiken. Aan toeristen heeft Hoi An ook geen tekort. Overal kun je kleding of schoenen laten (na)maken. We zien waar de Mango- en Sascha-collectie vandaan komt. Een pak-op-maat, handgemaakte, leren schoenen, alles is mogelijk. We laten een kopie van ons favoriete shirt maken.

Het kleine plaatsje is ideaal om per fiets te doorkruisen. We fietsen naar het nabijgelegen strand. De gevolgen van de recente tyfoon is hier nog duidelijk te zien. Overal omvergewaaide (palm)bomen en troep.

Vietnam telt negen miljoen mensen met een beperking en ontelbaar veel kansarmen. Onderweg komen we interessante initiatieven tegen. Zo hebben we in Hanoi het KOTO-restaurant (Know One, Teach One) bezocht waar straatkinderen worden opgeleid en een baan krijgen. In Hoi An lopen we tegen een fairtrade-winkel met werkplaats (Reaching Out) waar mensen met een beperking ('people with different abilities') de mogelijkheid krijgen te werken. Voorwaarden: een opleiding van drie maanden (waar ze een bepaalde specialiteit in handwerk leren), een achturige werkdag, loon - 35% boven de norm - en verzekeringen. We ontmoeten Bay (zeven in het Vietnamees) die kleden weeft. De goedlachse jongeman met het Downsyndroom is niet voor onze camera weg te slaan. Geweldig om te zien hoe hij het naar zijn zin heeft en wordt geaccepteerd om wie hij is.

We verlaten authentiek Hoi An per slaapbus. Zoveel comfort hebben we nog niet gezien: een eigen bed! We stoppen in Nha Trang om het Sloveense stel, eerder ontmoet in Thailand, te ontmoeten. Zij reizen in de tegenovergestelde richting, van Zuid- naar Noord-Vietnam. Om vijf uur in de ochtend dropt de bus ons 'ergens' in Nha Trang. Het is altijd weer een uitdaging om vervolgens bij het hotel te komen. De taxi-drivers en motorbike-mannetjes roepen (of eigenlijk schreeuwen) in koor: 'Where you go?'. Nadat we een hotel opnoemen, beantwoorden ze: ‘Go to this hotel, same same, but different!' (een veel gehoorde uitspraak in Vietnam). In de hoop commissie te verdienen.

Een vast ritueel is een achtervolging, waarin wij eerst nog vriendelijk 'no thank you' zeggen en na twintig keer (als de negeer-techniek ook tot niets leidt) onze volumeknop omhoog zetten en 'our friends' (inmiddels is hun zin uitgebreid met 'Where you go my friend?') exact napraten. Succes verzekerd: ze lachen en verdwijnen snel. We genieten van het strand en de zee (helaas geen surf-proof-golven) en vervolgen onze weg na twee dagen weer.

Mui Ne is de laatste stop voor Saigon. Een klein, relaxt plaatsje aan zee bekend om rode en witte zandduinen. Er staat ook altijd wind, perfect voor kitesurfen (dit dankzij de Filipijnse tyfoons zegt de reisgids, moeten we hier blij mee zijn!?). We duiken in het warme zeewater waar geen golf te bekennen is. De volgende dag bezoeken we per jeep de zandduinen. Heel bizar: enorme zandhopen zomaar daar neergekwakt lijkt wel. Een feest om te fotograferen. Sand boarden proberen we ook uit maar blijkt niet zo spectaculair. Bij zonsondergang bewandelen we de 'Fairy Spring', een rivier door knalrode zandduinen met als toetje een kleine waterval.

Op naar HCMC, ons eindpunt in Vietnam. De bus levert ons gaar af in de 'backpackerswijk' Pham Ngu Lao. In een wirwar van steegjes vinden we een gezellig familiehotel. Vanaf de stoep, met verse noodels en een Saigon-biertje, nemen we het bruisende leven van deze stad waar. HCMC telt negen miljoen inwoners (waarvan er drie miljoen op een brommer rijden). Het leven speelt zich ook hier voornamelijk op straat af.

Vanuit HCMC bezoeken we de Cu Chi-tunnels. Als een kudde koeien sjokken we achter de gids aan (we konden niet onder een organised tour uit...). Indrukwekkend om te zien hoe de Viet Cong guerrilla's hier in de jaren zestig onder de grond leefden. Een ongekend groot netwerk van meer dan 250 km aan ondergrondse tunnels. We mogen ook de tunnel zelf in maar vluchten na tien meter al naar boven, ongelooflijk dat je hier kunt leven.

We bereiden ons voor op onze volgende bestemming: de Filipijnen! We kijken erg uit naar het weerzien met dit ongerepte land en natuurlijk Paco's zusje (Michelle).