Locatie: Butuan City, Filipijnen
Temperatuur: 29C
Luchtvochtigheid: 92%

Na de zadelpijn verbeten te hebben in Noord-Thailand, de Mekong in Laos te hebben aanschouwd, vanuit het koude noorden in Vietnam te zijn afgezakt, zijn we aangekomen op de Filipijnen. Een land wat voor ons al zo bekend is, maar toch ook nog zo onbekend. Gezien de enorme grootte en de hoeveelheid bezichtigingen.

Een land wat niet vergelijkbaar is met een ander land in Zuidoost-Azie. Het onderscheidt zich niet alleen cultureel maar ook geografisch. De Filipijnen bestaat grofweg uit drie delen: Luzon, de Visaya-eilanden en Mindanao. Het Katholieke, apart gelegen archipel van meer dan 7000 eilanden, biedt tallozen geisoleerde stranden, koraalriffen, gebergten en onbewoonde eilandjes. Met de metropool Manila als hoofdstad en kloppend hart van het land.

Het overwegend Katholicisme is te danken aan de Spanjaarden die deze eilandengroep koloniseerden in de 16^e eeuw. De invloeden van deze ruim 350 jaren bezetting zijn ook vandaag de dag nog duidelijk merkbaar. Zo zijn er nog veel oude Spaanse kerken overgebleven en onderhouden. De meeste Filipino's hebben een Spaanse (achter)naam en veel Spaanse woorden zijn verweven in hun taal. Ook straten en stadjes hebben een typisch Spaanse naam. Zoals bijvoorbeeld Valencia en Sevilla op het eiland Bohol.

Op de Filipijnen wordt op elke school Engelse les gegeven. Hierdoor spreekt vrijwel iedereen Engels, wat het reizen een stuk vergemakkelijkt. Naast de Spaanse stempel is dit een aandenken van de Amerikaanse overheersing gedurende 45 jaar. Zij leerden de Filipino's Engels, bouwden wegen en voerden een onderwijs- en politiek systeem in. Coca Cola is hier het favoriete drankje en is goedkoper dan water (1 liter kost 36 eurocent). Het is dan ook op elke hoek van de straat te koop en er wordt overal mee geadverteerd. Basketbal is de populairste sport op de Filipijnen. Op elk pleintje staat wel een simpele basket waar kinderen basketballen. Daarnaast hebben de Filipino's zich meester gemaakt in het kopieren van de Amerikaanse (leger)jeep. In een verlengde uitvoering dienen deze als lokale bus, de jeepney. Ze zijn van top tot teen versierd en voorzien van allerlei kleuren en tierlantijnen om zo veel mogelijk op te vallen.

Mabuhay to the Philippines!

Al om 5 uur 's ochtends landen we op Ninoy Aquino International Airport. Nog slaperig van de nachtvlucht worden we met een lach aangesproken en met twee woorden; ‘hello ma'am, hello sir.' Ook spreekt iedereen Engels, wat een verschil met Laos en Vietnam! Nadat we een hotelletje hebben gevonden duiken we in bed om wat slaap in te halen. Michelle (Paco's zus) komt s'middags vanuit Mindanao aan. Na een lichte lunch halen we haar op van het vliegveld. We besluiten de drukke hoofdstad de volgende dag te verlaten en door te reizen naar het eiland Mindoro. In de kustplaats Puerto Galera vinden we een rustig resort aan het witte strand. We verblijven er drie nachten en er zijn faciliteiten om zelf te koken. Hier maken we gretig gebruik van en eten rijst met verse tonijn van de grill. Op het eiland zien we opvallend veel hetzelfde publiek: Europese, vaak gepensioneerde mannen, met een flinke buik en aan hun zijde een veel te jonge Filipina. Zo spreken we tijdens het koken een meisje (25 jaar) die verloofd is met een gepensioneerde Brit. De grijze Engelsman loopt de hele dag in een zwemshort en draait rock ‘n roll-muziek, terwijl zijn verloofde voor hem kookt.

We checken vroeg uit om de jeepney naar het zuiden van het eiland te pakken. Vanuit daar nemen we de boot naar Boracay Island. De jeepney stopt om de haverklap, als er iemand wil uitstappen of een nieuwe passagier langs de weg staat te wenken. We rijden over de slingerwegen door de groene omgeving van kokospalmen en bananenbomen. Het begint licht te regenen wat zich ontwikkelt in een flinke tropische bui. Dikke regendruppels kletteren op het dak. De volle jeepney is niet voorzien van ruitenwissers, dat wordt opgelost door de voorruit schuin naar buiten te klappen en er een houtje tussen te plaatsen zodat het regenwater af kan lopen. Voor de open ramen wordt doorzichtig zeil uitgerold zodat we droog blijven. De weg wordt steiler en de zwaarbeladen jeepney moet terugschakelen. Al snel hebben we een mooi uitzicht over uitgestrekte palmboomvelden en zien in de verte de kust.

Na deze rit stappen we over op een minivan, een klein busje waarmee we nog vier uur onze weg vervolgen. De Filipino's houden van zoetsappige lovesongs en gedurende de hele rit komen op volle volume ballads van onder andere Lionel Richie en Bryan Adams voorbij. Rond lunchtijd arriveren we bij de haven en komen erachter dat de ferry pas om 16 uur vertrekt. We nemen in de tussentijd een duik in de zee op het verderop gelegen strand. De ferry vertrekt eindelijk nadat alle goederen zijn ingeladen en er zoveel mogelijk auto's en trucks op het beschikbare benedendek zijn geparkeerd. De vele auto's staan hutje mutje op elkaar geparkeerd, met maar enkele cm's tussenruimte. Meerdere verwoede pogingen om een laatste auto schuin op het dek te parkeren voordat de klep dichtgaat, mislukt. De afgeladen oude ferry vertrekt eindelijk en we vinden een zitplaats. Tijdens de boottocht worden we wakker gehouden door de karaokebar, waar gasten hun best doen zo mooi mogelijk hun favoriete lovesong te zingen. Het merendeel slaagt hier helaas niet in. Karaoke, hier ook wel videoke genoemd is zoals in veel andere Aziatische landen mateloos populair. In een restaurant, een bar, of op elke feestelijke gelegenheid is dit een vast onderdeel en wordt er fanatiek door de microfoon gebruld.

Finally Boracay

Na ruim vijf uur varen leggen we in het donker aan op Boracay Island. Anja en Michelle stappen beide half slapend en wankelend van de boot, nog onder invloed van de reistabletten.

De volgende ochtend wordt Paco door de dames wakker gezongen op zijn 30^e verjaardag. Een bananencake met 30 brandende kaarsjes wordt binnengebracht. Na het uitpakken van cadeautjes en ontbijt, lopen we richting het hagelwitte zandstrand. We kijken tussen de palmbomen uit over een azuurblauwe, heldere zee. Geen slechte plaats om wakker te worden op je verjaardag! 's Avonds zitten we met onze voeten in het zand en smullen van een buffet met verse garnalen en vis. We vieren Paco's verjaardag in een cocktailbarretje en drinken San Miguel en (lokale) Tanduay rum.

Boracay is een populaire vakantiebestemming en dat is aan de hoeveelheid resorts, restaurants en bars te merken. Daarnaast staat het bekend als een van de beste kite- en windsurfbestemmingen in Azie. Anja en Paco maken een afspraak voor een kitesurfles op Bulabog beach dat aan de andere kant van het eiland ligt. Daar waar gunstige wind staat en het over een groot gebied ondiep water is, wat het ideaal maakt voor kite- en windsurfen. Maar, alsof het zo had moeten zijn, is het op de dag dat we willen kiten bijna windstil! We krijgen een theorieles in het prepareren en optuigen van de kite, maar ermee te water zit er helaas niet in. De kleine hoeveelheid wind leent zich wel om te leren windsurfen. Dutch (wat een toeval) is een ervaren Australische windsurfer waarvan Paco en Anja de basisbeginselen leren. Dit onder vermakelijk toeziend oog van de fotomakende Michelle. Met vallen en opstaan lukt het om op het board te blijven staan en deze te keren. Erg enthousiast en met het voornemen er een vervolg aan te geven nemen we afscheid van Dutch.

We vermaken ons op het strand en maken met een klein zeilbootje een mooie tocht rondom het eiland. Hierbij passeren we een resort waar de huidig Filipijnse bokskampioen (en nationale held) Manny Pacquiao de eigenaar van schijnt te zijn.

Op Boracay ontbijten we voor het eerst met bruin brood! Dit schijnt afkomstig te zijn van de ‘English Bakery' op het eiland. Op de Filipijnen eet men drie keer per dag rijst. Brood is er wel, maar alleen zoet, wit brood. In allerlei soorten en maten en wordt als tussendoortje of snack gegeten. Helaas gebruikt men hier in veel producten een flinke hoeveelheid suiker.

Destination Bohol

Na een kleine week ontspannen op Boracay reizen we verder. We nemen na 4 uur rijden de boot richting Cebu City, op het gelijknamige eiland. Onderweg naar de pier lopen we een oudere man tegemoet, sjouwend met kartonnen dozen. In de dozen zitten luchtgaten, en we raden al wat zijn koopwaar is. Als we enige interesse en nieuwsgierigheid tonen, haalt de man een schitterende haan tevoorschijn. Trots kukkelt ie er op los en straalt met zijn lange veren. Overal zie je wel iemand met meerdere hanen in de tuin en voor elke haan apart een klein hokje. Deze hanen worden gebruikt voor het populaire cockfighting. Bij deze lokale sport trainen ze de hanen om elkaar te lijf te gaan in een kleine ‘arena'. Aan de hanepoten worden kleine scherpe mesjes bevestigd om zo de tegenstander dodelijk te verwonden. Voordat het hanengevecht begint wordt er door het aanwezige publiek onderling luidkeels gewed op een van de kemphanen. De verliezer, die het vaak niet overleefd, eindigt in de soeppan.

We bedanken de hanenverkoper vriendelijk en gaan aan boord. We installeren ons in een eigen cabin met bed. Na 14 uur varen worden we de volgende ochtend, koukleumend van de airconditioning, wakker in de haven van Cebu City.

Cebu City is een grote, drukke stad. Met een jeepney rijden we ‘down town' en doen we inkopen voor familieleden in een van de shoppingmalls. Kertsmis staat tenslotte voor de deur. Anja en Michelle proppen zich tussen de andere mensen op de bankjes van de jeepney. Paco neemt staand achterop de jeep plaats, zich vasthoudend aan het dak en rijden zo de stadsdrukte tegemoet.

De volgende dag verlaten we de stad om door te reizen naar Bohol. Dit eiland staat bekend om de Chocolate Hills en Tarsier spookdiertjes. Ditmaal hebben we een moderne FastFerry die ons in nog geen 2 uur naar de ‘hoofdstad' Tagbilaran op Bohol brengt. In het centrum checken we in bij een guesthouse. We regelen onze visa in het Immigration Office en worden aangesproken op het niet dragen van een lange broek. Een etiquette waar wij niet bewust van waren, maar mogen desondanks de komende 38 dagen blijven.

Vanuit Nederland was ons al verteld dat the roots van onze Filipijnse familie hier op Bohol liggen in het plaatsje Loon. Voorzien van alleen enkele familienamen gaan we richting Loon. We stappen in een tricycle, (de Filipijnse riksja, een brommer met overkapte zij-span) en lezen het geverfde opschrift: ‘Let God Bless Our Way'. Een mooie bevestiging van de sterk gelovige Filipino's. Ook op jeepneys lezen we vergelijkbare kreten; ‘In God We Trust', ‘God Is Great', ‘Get High With God, Not With Drugs'.

We stappen uit de tricycle en informeren a la spoorloos naar familieleden bij een klein winkeltje aan de kant van de weg. De behulpzame winkelier pakt een telefoonboek, maar zonder resultaat. In de plaatselijke Municipal Hall hebben we meer succes en lopen even later met een medewerkster, die ons graag helpt, over een onverhard pad door een eenvoudige woonwijk. We wandelen een begroeigde heuvel op en bereiken een klein huisje. De bewoonster blijkt een oudtante te zijn. Totaal verrast worden we ontvangen bij een directe oom van Michelle en Paco's moeder. Ook bezoeken we een aangetrouwde tante die als arts in het plaatselijke ziekenhuis werkt. Haar zoon (onze achterneef) werkt ook als verpleegkundige in hetzelfde ziekenhuis. 's Avonds worden we getrakteerd en eten we samen met onze ‘nieuwe' achterneef en achternichtjes in een restaurant. Ze vinden het erg leuk en interessant om familie te hebben in Nederland. De volgende dag nemen we afscheid en maken we foto's als aandenken.

‘Are you OK with the roof?'

Verder landinwaarts rijden we met de bus richting het plaatsje Carmen. We stappen over op een oude, gammele bus. De scheuren in de bankjes en gaten in het plafond mogen de pret niet drukken. In roestgaten in de vloer zien we de weg voorbij schieten. We hobbelen door de heuvels met een maximum snelheid van 50 km/u. In dit gebied liggen de befaamde Chocolate Hills. Dit zijn de ruim 200 vreemde ronde heuveltjes die op natuurlijke wijze in het landschap zijn onstaan. De naam hebben ze te danken aan de droge seizoensperiode wanneer het gras op de heuveltoppen bruin kleuren. Momenteel zijn ze nog mooi groen, wat ook al een mooi gezicht geeft.

We besluiten door te reizen naar het plaatsje Loboc, gelegen aan de Loboc river. De overvolle bus biedt plaats op het dak. De ‘conductor' (int o.a. het busgeld) vraagt: ‘Are you OK with the roof?'. ‘Yes, we are roof proof!', gilt Michelle. Lachend klauteren we op het dak van de bus en nemen plaats naast onze rugzakken. Met een goed uitzicht over dit mooie landschap moeten we met onze hoofden laaghangende palmtakken en bananenbladeren ontwijken. In de stromende regen komen we in Loboc aan. Na 20 minuten wandelen, over een onverharde met rotsstenen bezaaide weg, vinden we doorweekt een bushy accomodatie. We verblijven in een eenvoudige nipahut pal aan de Loboc river. Daar nemen we een duik en zwemmen stroomopwaarts een kleine waterval tegemoet.

Na ons ontbijt (met yoghurt en muesli!) rijden we met onze gehuurde motorfietsen naar het Tarsier Sanctuary. Heerlijk vrij gevoel geeft het om zelf rond te rijden. De Tarsier spookdiertjes komen alleen hier op de Filipijnen en een deel van Indonesie (Borneo) voor. De vuistgrote diertjes met hun enorme ogen lijken op kleine aapjes, maar zijn dit niet. We lezen dat het primaten zijn en gerelateerd aan spookdiertjes. Met een gids lopen we het beschermde bosgebied binnen en bekijken de territorale wezentjes, die rustig in de struiken hangen.

Ondanks de verschillende junglegeluiden hebben we een goede nachtrust. We verlaten Bohol en pakken de ferry richting Mindanao. In Butuan worden we ontvangen door onze oom en tante waar we met familie de feestdagen gaan vieren.

Mindanao

Als we Mindanao roepen, dan gaat dit vaak gepaard met afschuw of angst. Ook bij de bevolking zelf, die we in het noorden of op de Visaya's spreken. Dit naar aanleiding van de recent gepleegde massamoorden. Al jaren is het er onrustig en nemen actieve moslimrebellen het recht in eigen handen. Zo zijn ontvoeringen en moorden geen uitzonderingen. Deze rebellen strijden naast een onafhankelijke Islamitische staat ook voor een eigen politieke partij.

Hierbij moet wel gezegd worden dat het eiland Mindanao een oppervlakte beslaat van ruim 95.000 km2! De onrustige gebieden bevinden zich in het uiterste zuidwesten, zoals de provincie Maguindanao. Wij verblijven in het uiterste noordoosten vlakbij de kust (Butuan City, Cagayan de Oro). En blijven vanzelfsprekend uit de buurt van de gevaarlijke provincies.

We kunnen er ons niets bij voorstellen dat we straks de feestdagen hier in de tropen vieren. De kunstbomen en kerstverlichting steken maar gek af tegen de warmte en palmbomen. Helemaal bizar dat het nu in Nederland fors vriest en een dik pak sneeuw ligt!

Bij deze iedereen prettige feestdagen en een goed uiteinde toegewenst. Tot in 2010!