Locatie: Coron (Palawan), Filipijnen
Temperatuur: 31C
Luchtvochtigheid: 73%


Dit verslag schrijven we op Busuanga island, Palawan. We kijken vanaf het dakterras van ons ‘dive guest house' uit op Coron Bay (grenzend aan de Suluzee). Er zijn vervelendere plekken te bedenken om te schrijven...

De feestdagen hebben hebben wij bij familie doorgebracht. Een bijzondere Kerst met karaoke en kerkbezoek. Een typisch Filipijnse traditie is om negen dagen voor Kerst, elke ochtend (4:00 uur!), naar de kerk te gaan. De volhouders worden beloond met de mogelijkheid om een wens te doen. Wij slepen ons ook een keer vroeg uit bed om zo'n ochtenddienst mee te maken. Om 3:00 uur gaat de wekker en lopen we verdoofd naar de tricyclerijder. De straten zijn al levendig: het lijkt wel alsof iedereen dezelfde bestemming heeft. In de kathedraal weten we niet wat we zien: het is overvol! We moeten een half uur van tevoren aanwezig zijn anders zijn er geen zitplaatsen meer. Jong en oud, waarvan de helft slapend in de banken zit, is aanwezig.

Al ruim voor de feestdagen worden we eraan herinnerd dat Kerst eraan komt. Carol-zingende kinderen (voor een peso), (nep)kerstbomen en niet te vergeten de Kerst-love-songs. Het feest start in Butuan extra vroeg aangezien Paco's oom de dag voor Kerst jarig is. Tijdens de voorbereidingen in de keuken vragen we hoeveel mensen ze verwachten en hoe laat. Een hele vreemde vraag voor Filipino's, iedereen loopt binnen wanneer ze zin hebben en een tijd geven ze al helemaal niet door. Tot onze schrik horen we de volgende ochtend al om 5:30 uur een birthday song bij onze slaapkamerraam. 'Happy birthday to youuu', wordt in koor gezongen. De bevriende nonnen van het nabijgelegen klooster komen de jarige feliciteren. Minstens twintig zusters vullen de kleine woonkamer. We rollen uit bed en nemen slaperig plaats tussen de gezellig kwekkende zusters. Als het geroosterde varken arriveert is het feest compleet. Iedereen eet smakkend van het ontbijt. Wij besluiten het varkentje links te laten liggen en knabbelen op verse ananas. Zodra de mogelijkheid zich voordoet glippen we terug naar onze slaapkamer.

Die avond gaan we met z'n allen naar de nachtmis. Wederom lijkt het alsof de complete stad is uitgelopen voor de kerkdienst, er staan zelfs mensen buiten. De kathedraal is helemaal open, de vogels vliegen voorbij en de ventilators brengen de nodige verkoeling. De bisschop gaat de mis voor, er worden veel rituelen uitgevoerd. Helaas is de mis in het Bisaya waardoor we niet alles begrijpen. Eenmaal thuis duiken we - na een kop warme chocolademelk - ons bed in.

Op eerste Kerstdag ontwaken we door een galm van karaoke-zingende-Filipino's. Dit hoort bij de feestdagen. De familie mag eindelijk uitslapen. Bij het kerstontbijt worden de kadootjes die onder de kunstboom liggen uitgepakt. Ze vinden het prachtig. Het zonnetje komt na een regenachtige week weer door de wolken kijken. We gaan naar het zwembad met de neefjes. Toch een vreemde gewaarwording om met Kerst in een zwembad te liggen. De dag wordt afgesloten met een barbeque inclusief verse garnalen en niet te vergeten karaoke (arme buren...).

Tweede Kerstdag is iets typisch Westers, dit kennen ze niet in de Filipijnen. Toch maken wij er een feest van door de hele familie uit te nodigen in het huis in Cabadbaran (een klein plaatsje op een half uur busrijden vanaf Butuan). Wij zorgen voor de gezonde ingredienten (fruit en salade) en bestellen een lechon (het geroosterde varken die nooit mag ontbreken). De karaoke-installatie wordt geinstalleerd en de gasten mogen komen. Het is een geslaagd feest; er wordt gulzig gegeten en gezongen.

Cagayan de Oro, Oud en Nieuw

Een week voor het nieuwjaarsfeest reizen we af naar Cagayan de Oro (CDO), een kustplaats ten noorden van Mindanao. We nemen afscheid van de familie in Butuan (met name Michelle aangezien zij na de feestdagen weer naar Nederland vliegt) en springen de bus in. Na vijf uur hobbelen komen we aan in de grote universiteitsstad Cagayan de Oro (‘oro' verwijst naar het gevonden goud in de rivier, lang geleden ontdekt door de Spanjaarden). Naast een bruisende studentenstad huisvest CDO Del Monte ananasplantages en Coco-Cola en Pepsi fabrieken (die hier overuren draaien). De rijkdom van de stad valt meteen op: grote shopping malls en ontelbaar veel fast-foodketens (zijn we in Amerika?).

Bij aankomst worden we opgehaald door de nichtjes April Love, DonDon , Christine en neef JunJun. Bijzondere namen zoals je kunt lezen. De Filipino's zijn gek op ‘nicknames'. Vrolijke bijnamen als Bing, Bong, Honey en Melody kom je vaak tegen. Dit is een opvallend onderdeel van de Filipijnse cultuur: ze hebben een enthousiaste levenshouding en leven het leven ook echt. Een ‘whatever happens... ‘so be it' houding (in het Filipijns bahala na). Dit zie je al aan het nationale symbool, de jeepney: overladen met alle kleuren van de regenboog, volgestampt met religieuze spreuken waar je vanzelf vrolijk van wordt.Wij krijgen ook meteen een bijnaam toebedeeld: Mitch, Pax en Ants. We springen uit de bus bij de Mc Donalds, een niet te missen herkenningspunt. Omdat Christine vandaag jarig is rijden we eerst langs een pizzatent voor de ‘biggest pizza in town': een bij een meter. Na het diner zetten we het verjaardagsfeest voort in een bar met live band.

De dagen voor het nieuwjaarsfeest brengen we sportend door: zwemmen bij een van de resorts en hardlopen op een atletiekbaan (een verademing!). In de shopping malls - waar verdwalen geen kunst is -- slaan we kadootjes voor de familie in als dank voor de gastvrijheid. Elke avond eten we heerlijke verse vis met salade of speciaal voor ons gekookte broccoli. Wij koken ook voor de familie, Indonesisch a la Paco, ze smullen maar geven het koken liever niet uit handen. De Filipino's zijn gastvrij en zorgzaam.

Nieuwjaarsavond start met een bezoek aan de universiteitskerk. Een mooie, goed onderhouden kerk. De mis wordt in het Engels gehouden aangezien er veel internationale studenten aanwezig zijn. Overal klinkt al vuurwerk, alsof het nieuwe jaar al is aangebroken. In de Filipijnen wachten ze niet keurig tot middernacht maar steken al na de mis de voorraad vuurwerk de lucht in. Wij vertellen de familie om tot 00:00 uur te wachten met een tikkende klok erbij. Ze vinden het vreemd maar passen zich snel aan. Dan maar karaokezingen. Om 00:00 uur proosten we met rode wijn op het nieuwe jaar. De mannen rennen naar buiten om het siervuurwerk af te steken.

De eerste nacht van 2010 is kort: om vijf uur ‘s ochtends gaat de wekker al voor een dagje raften. CDO is een van de topbestemmingen voor wildwaterraften. We rijden een uur per jeepney de natuur in. Onderweg tellen we af voor het Nederlandse nieuwjaar. Om zeven uur precies wensen we elkaar een happy Dutch new year. Eenmaal bij de raftlocatie wordt Paco belaagd door muggen en andere stekende beesten. Hij smeert zich tevergeefs in met anti-jeukcreme (van DEET trekken ze zich niets aan). Als Paco z'n ‘vliegende vrienden' onder controle heeft stappen we met z'n achten, gewapend met peddel, helm en reddingsvest, een kanariegele boot in. Onze gids heeft niet veel slaap kunnen pakken vannacht, hij is erg chagerijnig en schreeuwt ons, als een legercommandant, de aanwijzingen toe. 'Up stream, right, STRONGER, you don't paddle hard enough, LEFT, stop NOW, LISTEN!' We twijfelen hem overboord te gooien maar houden ons in. De rivier stroomt hard en er zitten spectaculaire versnellingen tussen. Na drie uur peddelen door de woeste rivier zijn we alweer bij de eindbestemming.

Die avond zwelt Paco's voet op, 'het lijkt wel een ‘lechon-voet'', gillen de nichtjes. Om geen risico's te nemen rijden we naar het ziekenhuis voor een check. Waarschijnlijk is dit het gevolg van een geinfecteerde muggenbult. Terwijl Paco een injectie tegen de jeuk krijgt nemen de dames een massage. Michelle komt met een pijnlijke rug terug, ze hebben iets te fanatiek haar rug gekneed. Anja is zo relaxt dat ze zonder bril naar buiten loopt. Gelukkig vinden we ‘em - op de tast - in het duister nog terug.

Bye bye Mies

Vandaag vliegen we naar Manila om Michelle uit te zwaaien voor haar terugreis naar Nederland. We houden de ‘Filipino-time' aan en arriveren een half uur voor vertrek op de luchthaven. Met een chocolade- en bananencake in onze handen nemen we afscheid van de familie.

De drukke stad Manila is weer even wennen: vooral de smog in de stad voel je meteen. We hebben gelukkig een leuk hotelletje gevonden in een rustige straat. We doen de nodige inkopen in de shopping mall. 's Avonds helpen we Michelle met inpakken, Paco's gewicht komt van pas om de koffer helemaal dicht te krijgen. De volgende ochtend zwaaien we Michelle uit. Ze pakt nog zoveel mogelijk zonnestralen voordat ze het vliegtuig in stapt naar het witbesneeuwde Nederland.

Wij blijven nog een extra nacht in Manila om plannen te maken voor de komende weken. Die middag besluiten we een kijkje te nemen in het Rizal park (met beelden van Filipijnse nationale helden) en de aangrenzende haven. Vlakbij het park worden we aangesproken door een oude man met paard en Spaans aandoende rijtuig. Hij roept dat we voor ‘250' een ritje kunnen maken. Als zuinige Nederlanders mopperen dat we dit te duur vinden en lopen door. De kalende man gilt vervolgens dat we voor 20 per persoon mee mogen. Dat is een mooie prijs! We springen in de ‘koets' en worden belaagd met vragen. 'Ben je PhilAm (Filipijns-Amerikaans), waar verblijven jullie, waar is je camera?'. Nadat we hebben uitgelegd dat Nederland niet in Amerika ligt vraagt de koetsier -bijna hopeloos- 'komt je vrouw dan uit Amerika?'. Inmiddels rijden we nog steeds niet de afgesproken route door het Rizal park. We slaan onverwachts een kruising verderop in. We vermoeden dat er iets niet klopt. Als de ‘eigenaar-zonder-tanden' instapt wordt het ons te vreemd en stappen we uit. Een groepje zwerfers houdt ons nauwlettend in de gaten. We betalen de 40 peso en lopen weg. Nu komt het addertje tevoorschijn: de vijfminutendurende rit kost 40 dollar ipv peso. Na een fikse woordenwisseling tussen de mannen, Anja gaat op een veilige aftand staan, maken we ons uit de voeten. Om te voorkomen dat er meer toeristen door deze oplichters worden belaagd melden we het voorval bij de politie. Bij de politiepost leggen we alles nogmaals uit. Ze nemen het dure koetsritje serieus maar zijn meer geinteresseerd in Paco's Filipijnse uiterlijk en kennis van Bisaya. 'Waar zou hij vandaan komen vragen ze zich af, is hij PhilAm?' Uiteindelijk rijden we met een soort ‘boevenwagen' en twee Bisaya-sprekende politieagenten naar de locatie. De koetsier en de eigenaar zijn er al vandoor: volgens omstanders schuilen ze ergens. Met toch wel de schrik in onze benen laten we ons afzetten in het Rizal park. Zo'n koetsritje is ook niets voor ons...

Hiken in de bergen

De volgende bestemming staat op ons te wachten: de bergen en rijstterassen van Noord-Luzon. De taxichauffeur, die ons op de busterminal afzet, laat ons al weten dat ‘daar in het noorden' de airco altijd aan staat. 'It's great there!' De Filipino's zijn gek op frisse temperaturen (met als gevolg dat de airco overal vol open staat). Onze eerste tussenstop is het drukke plaatsje Baguio waar we een koude nacht beleven. De dag hiernazigzaggen we verder door de bergen richting het levendige marktplaatsje Bontoc. Hier zijn de ouders van Paco ruim dertig jaar geleden ook geweest. We checken in bij hetzelfde hotel wat er hoogstwaarschijnlijk toentertijd beter bij lag. Als er iemand door het houten huis loopt lijkt het alsof er een aardbeving gaande is. We horen van de eigenaar dat het hotel een halve eeuw bestaat en al drie generaties meegaat. Hopelijk haalt de vierde generatie het nog, denken wij. De volgende ochtend start vroeg, we worden gewekt door een gezang van hanen, honden en varkens. We nemen de bus naar Banaue, bekend om de groene rijstterrassen (2000 jaar geleden gebouwd). Een off-road route brengt ons na twee uur in het frisse bergdorpje. Om op te warmen nemen we hete soep en hijsen we ons in onze ‘bergoutfit'. Opvallend is dat iedereen hier rode lippen en tanden heeft. Hebben ze lippenstift op? Nee, ze kauwen allemaal op de beetlenut, een noot die in palmbomen groeit. Naar zeggen geeft dit energie, de rode substantie moet je wel uitspugen (met als resultaat een rode stoep).

De volgende dag gaan we per tricycle naar het geisoleerde dorpje Batad waar je de ‘echte' rijstterrassen vindt. Drie meter betonnen weg wordt afgewisseld met onverharde stukken. Het blijkt dat de stukken beton gefinancierd worden door politiek verkiesbare personen in de hoop kiezers te winnen. Grote aanplakbiljetten met statische foto's geven bekendheid aan de persoon in kwestie. In Batad laten we ons rondleiden door een lokale gids. Wat een bijzonder dorp, gelegen midden in de rijstterrassen (helaas niet helemaal groen, het seizoen start in maart). Het kleine dorp doet vredig aan, het is er muisstil. Af en toe hoor je een haan kraaien en de gewassen ritselen. We blijven langer dan verwacht en wandelen snel weer twee uur terug om onze tricyclerijder nog te treffen.

Surfen in San Juan

Via ‘Lutjebroek' (de bus neemt onverwachts een detour, we passeren steden die totaal niet op de route liggen) reizen we naar San Juan. Een plaatsje aan de westkust waar je goed kunt surfen. We checken in bij een guest house pal aan de zee. De volgende ochtend zien we dat dit een goede surfspot is: veel surfers in de line-up. We worden belaagd door surfinstructeurs, de concurrentie onderling is groot. Zestig instructeurs voor zo'n klein plaatsje is ook wel erg veel. Bij elke stap die we zetten wordt ons gevraagd 'Where are you going?'. We besluiten een stuk verderop van deze hectiek in een leuk hotelletje te gaan zitten. De volgende dag zijn we klaar voor onze surfavontuur. Helaas leent de zee zich er niet voor, geen golf te bekennen. Op de dag voor vertrek hebben we geluk: er zijn goede golven. Samen met twee andere Nederlanders (heel toevallig, hier in de Filipijnen zijn ze zeldzaam) gaan we naar een nabijgelegen surfspot ‘Bacnotan'. Erg goede golven, heerlijk gesurft. Als de zon bijna onder gaat rijden we per jeepney terug naar ons verblijf. We eten met onze Nederlandse medesurfers en sluiten de avond af met rum en cola bij een kampvuur op het strand.

Duiken in Palawan

De volgende dag stoppen we aan de ‘main road' van San Juan een bus die richting Manila gaat. Ze sjezen elk uur voorbij. Met gevaar voor eigen leven gooien we onszelf voor de bus. Er stoppen twee bussen die om onze tassen vechten. We kiezen de meest comfortabele bus uit en arriveren zeven uur later in Manila. De volgende dag vliegen we met een propellorvliegtuigje naar Busuanga eiland, Palawan. In de minibus naar Coron town valt ons de natuur meteen op. Het is heuvelachtig en droog, het zou zo Afrika kunnen zijn.

Coron is een gezellig klein havenplaatsje waar veel duikers naar toe komen. Aan de kust liggen verschillende Japanse scheepswrakken op de bodem, die gesneuveld zijn tijdens WWII, wat deze plek als een topbestemming voor wreckdiving maakt. De perfecte plek om een duikbrevet te halen. Paco start de volgende dag voor zijn ‘open water' duikcursus en krijgt les van Kevin (een gepensioneerde Engelsman met bijbehorende Engelse humor). Anja neemt een opfriscursus aangezien het acht jaar geleden is dat zij haar duikbrevet heeft gehaald. De eerste duiken worden in ondiep zeewater gedaan, voor een ‘fun dive' gaan we naar Barracuda lake op Coron Island. Dit meer bestaat uit zoet- en zoutwater en is op sommige plekken bijna 38 graden. Een bijzondere ervaring! Paco studeert zich suf, er komt veel theorie bij zo'n duikcursus kijken, maar slaagt al na twee dagen.

Als gecertificeerd duiker gaan we de volgende dag wrakduiken. Anja blijft boven water met een kajak aangezien een oorinfectie tegenwerkt. Paco duikt met een Deen en Amerikaan. Ondanks de ruige zee is de zichtbaarheid onder water goed. Anja vermaakt zich met zeekajakken en peddelt naar een mangrovebos. Op een klein eilandje grote leguanen gespot. Na drie wrakduiken varen we weer over de grote golven naar de haven van Coron town. Met Annelies en Gabi (uit Belgie en Nederland) eten we die avond bij een sea food restaurant.

Door het slechte weer (harde wind) is de zee te ruig om bij onze volgende bestemming te komen. De bedoeling is zuidelijk te reizen richting El Nido en de Bacuit Archipel. Hopelijk wordt dit verslag vanuit El Nido vervolgd...

Iedereenwederom bedankt voor alle reacties op onze site, erg leuk!