In verband meteen stroomuitval,ging er dit keer even wat mis

Locatie: Cabadbaran (Mindanao), Philippines
Temperatuur: 30C
Luchtvochtigheid: 82%

We treffen het vandaag met het weer: een strakke zee en geen zuchtje wind. Na een langer verblijf in Coron, in verband met een te ruige zee, vertrekken we uiteindelijk per bangka (lokale boot) naar El Nido. Een ander kustplaatsje op het langgerekte eiland Palawan. We genieten van de mooie omgeving en passeren tientallen rotsige eilandjes met witte stranden en wuivende palmbomen. Na 6,5 uur varen we de kleine haven van El Nido binnen. Een levendig plaatsje, duidelijk een toeristische trekpleister. Alle beach cottages zijn volgeboekt. We sjouwen uren met onze backpack door het mulle strandzand. Pas 's avonds laat vinden we een onderkomen. Helaas verder van het strand gelegen en midden in het bruisende centrum (een mix van hanengekraai, krijsende kinderen en gillende varkens).

We besluiten de volgende dag op zoek te gaan naar een hutje aan het strand in een rustigere omgeving. Een baai verderop blijkt alles te hebben wat we zochten; eenvoudige houten hutten aan zee, uitkijk op de lime stone rotsen en een relaxtere sfeer. Via de eigenaar, die zich tevens als tour guide en kapitein beschikbaar stelt, regelen we voor de volgende dag een boottocht door de Bacuit Archipel (zoals deze eilandengroep wordt genoemd). Ook vragen we of kamperen op een van de eilandjes mogelijk is. De ‘allround eigenaar' vertelt ons dat dat zeker kan en we bespreken wat we nodig hebben voor ons kampeeravontuur. Paco is druk met de voorbereidingen; een kajak als vervoersmiddel, een stuk zeil voor ons onderkomen en de nodige beschutting en proviand (of gaan we zelf een visje vangen?).

Turtoise, turtoise!

Samen met twee Franse stellen springen we de volgende ochtend op de bangka en varen uit. Dit wordt een dag ‘eilandhoppen', de attractie vanuit El Nido. Het archipel bestaat uit honderden krijtrotseilanden met verlaten strandjes. Een ware concurrent van Halong Bay in Vietnam, maar nu ruim 15 graden warmer, een stuk rustiger en idyllischer (same same, but different). We deinen over de fel blauwe golven, waarbij het water in het volle zonlicht nog helderder is. De tocht voert ons langs eilandjes die rechtstreeks voor een tropische filmset gebruikt kunnen worden; spierwitte stranden en helderblauw water. Om het groepsgevoel te versterken gooien we wat Franse termen op bakboord. Dit om in te spelen op onze - continu in het Frans sprekende - metgezellen. Dit blijkt aan te slaan, aangezien ook deze Fransen zeer gebrekkig Engels spreken. De eerste stop is ‘Secret Beach', een strandje omgeven door rotspartijen, wat je alleen zwemmend kunt bereiken. Bij Tapiutan eiland gaan we snorkelen, we spotten (na waarschuwing: ‘Turtoise, turtoise!') een schildpad die sierlijk door de zee zwemt. Een van onze Franse compagnons roept enthousiast: ‘Le premiere fois, mon premiere fois, excellent!'. Op het strand wordt in de tussentijd door de kapitein en knecht verse vis gegrild voor onzelunch.

Kamperen op het strand

Na deze mooie dag worden we gedropt op een verlaten wit strand. Samen met water en proviand, stuk zeil, onze tas en kajak staan we op het strand. Uitgelaten worden we uitgezwaaid door de anderen en zien de bangka langzaam wegvaren. Daar staan we dan, met z'n tweeen op een verlaten strand, voor nu even ‘ons strandje'. Paco gaat snel aan de slag met het bouwen van een onderkomen voordat het donker wordt. Anja sprokkelt hout voor het kampvuur. Nadat op het strand het zeil over een laaghangende boom is gespannen en daaronder de klamboe hangt, nemen we plaats bij het kampvuur. Even later horen we de bangka aanpruttelen en de kapitein brengt ons het diner: vis, rijst en salade. Voldaan van ons eten en de mooie dag drinken we lokale rum en cola onder de ontelbare heldere sterren. Voor Paco het moment om Anja op deze mooie plek ten huwelijk te vragen. Na enkele mooie woorden en gestuntel met het zoeken naar de ring in de zak van Paco's zwembroek, beantwoordt Anja het aanzoek met: JA!

Onder het zand (de tentconstructie was helaas niet sterk genoeg voor de harde wind) ontwaken we door het opkomende zonnetje. We ontbijten op het strand en peddelen in de omgeving rond met de kajak. Hierna breken we ‘ons kamp' op en laden onze spulen op de kajak. Met een overvolle kajak nemen we afscheid van deze mooie plek en vechten we tegen de golven en tegenwind. Het is een flinke struggle om naar de baai te kajakken van ons verblijf. Na anderhalf uur komen we kapot aan bij Hadefe's Cottages. Na wat slaap te hebben ingehaald, bezoeken we Miniloc Island en verkennen per kajak Big en Small Lagoon. Vlak voor zonsondergang varen we terug.

Bye Palawan

Vroeg in de ochtend pakken we onze spullen en nemen de bus naar Puerto Princesa, de grote stad op Palawan. Vanuit daar vliegen we via Cebu naar Cagayan de Oro op Mindanao. De lokale bus rijdt voornamelijk over onverharde, droge wegen. Dit maakt het tot een stoffige busrit, waarbij alle passagiers aan het stofhappen zijn. Voor ons niet de eerste keer. We hebben onderweg een mooi uitzicht over frisgroene rijstvelden. We ontmoeten weer een Frans koppel die bevoorrecht zijn met jaarlijks drie maanden te kunnen reizen. Na zeven uur rijden zoeken we in Puerto Princesa een accommodatie. Ook het tweede guest house blijkt fully booked te zijn. Pal achter ons is een ander stel (wederom Frans?) die dezelfde teleurstelling heeft te verwerken. Zij pakken vlug, net zoals wij, de reisgids en kiezen een mogelijk volgende overnachtingsplaats. Als een soort ‘Peking Express race' blijven we hen voor en vinden elders een kamer. Even later komen we in de gang van ons verblijf hetzelfde stel tegen.

Vandaag landen we in Cebu, na Manila de tweede grootste stad op de Filipijnen. We blijven de resterende uren op de luchthaven in afwachting op onze vlucht naar Cagayan de Oro. Helaas heeft deze twee uur vertraging. Zodra we opstijgen beseffen we dat hier ons Palawan-avontuur eindigt. Wat hebben we veel moois gezien en gedaan!

Touch 'n Heal

In Cagayan de Oro verblijven we enkele dagen bij familie die ons wederom gastvrij onthaalt. Iedereen is blij en enthousiast over onze engagement! Uiteraard moet in detail worden verteld hoe het allemaal is verlopen. We vermaken ons in het wedstrijdbad en de ateletiekbaan van het Sports Center in de stad. Groot voordeel van zo'n grote stad zijn de aanwezige voorzieningen, waar we dankbaar gebruik van maken. In het warme klimaat sporten we, zoals men hier, in de vroege ochtend (5 uur) of in de namiddag (na 17 uur). In deze stad bezoeken we samen met een nichtje van Paco, zelf lerares, een kleine ‘special school'. Hier wordt onderwijs gegeven aan o.a. kinderen met het syndroom van Down. De voorzieningen zijn minimaal en er is een tekort aan onderwijsmateriaal. Anja spreekt er met twee leraressen en bekijkt of we eventueel de school kunnen sponsoren.

Voor onze verloving krijgen we van April, nichtje van Paco, een Touch 'n Heal Massage cadeau. We zijn erg benieuwd wat deze massage inhoudt. Na een voetenbad gaan op een van de massagebedden liggen. Hardhandig worden onze spieren losgekneed met de nodige massageolie. Als we op onze buik liggen worden er hete keien tevoorschijn gehaald en over je huid gewreven. Daarna worden dezelfde warme keien verspreid over je rug gelegd, waarbij vervolgens de billenpartij en onderbenen worden aangepakt.

Na een uur is de sessie voorbij en als een kaalgeplukte kip en nadruipend van de olie, sippen we van een kopje thee. Ja, we zijn zeker touched and healed!

Met oom en tante verlaten we Cagayan de Oro en rijden richting Butuan. We rijden een mooie route langs de kust en lunchen onderweg verse vis bij een lokaal restaurantje pal aan zee. Verderop stoppen we bij een resort waar we een duik nemen. s'Avonds arriveren we voldaan in Butuan. Hier slapen we bij andere familieleden (ja, Filipijnse families zijn groot!). Ook hier moet ‘the proposal' weer uitvoerig in geuren en kleuren worden naverteld. We brengen Raymund, neefje van Paco, naar school en stoppen bij de kleine kantine waar Paco's tante werkt. Deze Sacred Heart School is opgezet en wordt gerund door lokale nonnen. Ook de zusters, die we ondertussen al vaker hebben ontmoet, willen ons verhaal op het strand van Palawan wederom horen. Paco vertrekt met zijn oom naar Anticala, een klein bergdorpje voor wederom familiebezoek. Anja blijft vertellend bij de zusters achter, ze gieren van het lachen, vinden het allemaal prachtig.

Cabadbaran

Samen met tante vertrekken we met een busje naar het vliegveld van Butuan. Vandaag komt Paco's vader aan. Hij zal de komende week met ons in Cabadbaran verblijven. Cabadbaran is een klein plaatsje en ligt ongeveer een 40 minuten rijden vanaf Butuan. Toen Paco's vader als vrijwilliger in 1977 werd uitgezonden naar de Filipijnen, woonde hij in deze buurt. Nadat de liefde zich definitief had verbonden met dit land en Paco's ouders hier trouwden, hebben ze in dit dorpje een huisje gebouwd. Wat er vanaf vandaag de dag nog steeds staat en bewoond wordt door familie. Om de paar jaar gaat de familie van de Ven hier naar toe tijdens hun vakantie. Paco, zijn broer en zus zijn hier van jongs af aan geweest. Het mooie van deze reis is dat er de mogelijkheid is om nog meer van de Filipijnen te zien. En doordat we hier langer blijven kunnen we zo ook nog beter de cultuur leren kennen en het lokale leven ervaren.

Aankomen in Cabadbaran genieten we van de rust en eenvoud in tegenstelling tot de drukte en lawaai in de stad. De lokale markt voorziet ons van de nodige verse vis, fruit en groenten. We lopen hard op de oval (onverharde hardloopronde), bij ‘het sportcomplex' van the Trade School of door de barrio (dorp) omgeven metrijstvelden. Lokale boeren bewerken blootsvoetend het land met behulp van een carabao (waterbuffel). We komen tot rust en leven hier eenvoudig; geen warm water, airconditioning of tv.

Dat het huis hier nog steeds staat is voornamelijk te danken aan het veevuldige onderhoud ervan. Wat een houten huis in de tropen nou eenmaal vraagt. Paco en zijn vader gaan aan de slag met allerlei klusjes in en rondom het huis. Van het vervangen van lampen tot schilder- en timmerwerk. Paco helpt de lokale timmerman met het vervangen van de rotte houten vloerdelen.

Slice of Singko

Anja is via via in aanraking gekomen met een Child Therapy Care Center in Butuan voor kinderen met een beperking. Een van de weinige instellingen gericht op deze kinderen op het eiland Mindanao. We bezoeken het Care Center en kijken mee met een therapiesessie en het basisonderwijs dat er gegeven wordt. Ookspreken wemet lokale therapeuten en het management. We vinden dat er goed werk wordt verricht. Helaas is dit speciaal onderwijs alleen weggelegd voor de rijkere families. Er blijkt een wachtlijst te zijn met kinderen waarvan de familie zich geen onderwijs kan veroorloven. Binnenkort hopen we hier een overzicht van te krijgen zodat we een of meerdere families kunnen sponsoren.

Daarnaast is er samen met Anja en de zusters van de Sacred Heart School het idee ontstaan om voorlichting te geven op het gebied van gezonde voeding en beweging. Iets wat gezien het lokaal hoge snackgehalte, frisdrankconsumptieen het daardoor toenemend overgewicht zeer urgent is. Anja verzorgt een les over voeding en maakt een Engels/Bisayan versie van de Schijf van Vijf: ‘The Slice of Singko'. Ze laat de kinderen sportactiviteiten uitvoeren om zo meer beweging/sport te stimuleren. Ook vraagt ze de kinderen de volgende dag fruit mee te laten nemen van huis in plaats van cake of crackers.

Bovendien geeft ze voorlichting aan de moeders die de hele dag op school hangen, wachtend tot hun kroost naar huis mag. Zij vullen de tijd met eten, snacken en manicure voor keurig gelakte nagels. Door fruit en groenten mee te nemen hoopt ze dat de ouders - spelenderwijs - zich meer bewust worden van gezonde voeding. De ene ouder gilt dwars door de les heen en geniet van de aandacht, terwijl de ander driftig aantekeningen maakt. Als de les bijna voorbij is worden de ouders ongeduldig, omdat het snacktijd is. Een van de kinderen is jarig en de moeder haalt een grote chocoladecake en flessen cola tevoorschijn, waar gulzig van wordt gegeten. Er is nog een lange weg te gaan wat gezonde voeding betreft...

We vieren Valentijn met familie in Duka Bay, twee uur rijden vanaf Butuan. Een mooie baai en onderwaterwereld met veel koraal en kleurrijke vissen. Dit keer bewonderen we de zeedieren boven water in een bangka. Er zijn veel Filipijnse families aan het strand, met karaoke en eten is het feest compleet.

Eind maart is ons visum verlopen en vertrekken we richting Indonesie en Maleisie. Onze volgende update zal weer een ‘Filipijnse' zijn!